وقتی میدانیم که از زندگی چه میخواهیم و خود را آماده عمل میکنیم، باز هم مانعی برای عبور میبینیم و آن اراده خطر کردن است هر برنامه اقدام و عمل مخاطرات و هزینه های در بر دارد، اما این مخاطرات و هزینه ها به مراتب از مخاطرات و هزینه های بلند مدت راحت نشستن و کاری نکردن کمتر است. .پس باید برای رسیدن به موفقیت ریسک را پذیرفت ...

حالمان بد نيست غم کم مي خوريم

 

کم که نه، هر روز کم کم مي خوريم

 

در ميان خلق سر در گم شدم

 

عاقبت آلوده ي مردم شدم

 

آب مي خواهم سرابم مي دهند

 

عشق مي خواهم عذابم مي دهند

 

بعد از اين با بي کسي خو مي کنم

 

آنچه در دل داشتم رو مي کنم

 

خود نمي دانم کجا رفتم به خواب

 

از چه بيدارم نکردي آفتاب

 

نيستم از مردم خنجر پرست

 

بت پرستم، بت پرستم، بت پرست

 

خنجري بر قلب بيمارم زدند

 

بيگناهي بودم و دارم زدند

 

دشنه ي نامرد بر پشتم نشست

 

از غم نا مردمي پشتم شکست

 

سنگ را بستند و سگ آزاد شد

 

يک شبه بيداد آمد داد شد

 

عشق اخر تيشه زد بر ريشه ام

 

تيشه زد بر ريشه ي انديشه ام

 

عشق اگر اين است، مرتد مي شوم

 

خوب اگر اين است، من بد مي شوم

 

بس کن اي دل نابساماني بس است

 

کافرم ديگر مسلماني بس است

 

من که با دريا تلاطم کرده ام

 

راه دريا را چرا گم کرده ام

 

قفل غم بر درب سلولم مزن

 

من خودم خوش باورم گولم مزن

 

من نمي گويم که خاموشم نکن

 

من نمي گويم فراموشم نکن

 

من نمي گويم که با من يار باش

 

من نمي گويم مرا غمخوار باش

 

من نمي گويم، دگر گفتن بس است

 

گفتن اما هيچ نشنفتن بس است

 

روزگارت بادشيرين شادباش

 

دست کم يک شب تو هم فرهاد باش

 

آه در شهر شما ياري نبود

 

قصه هايم را خريداري نبود

 

واي رسم شهرتان بيداد بود

 

شهرتان از خون ما آباد بود

 

از درو ديوارتان خون ميچکد

 

خون من، فرهاد، مجنون، مي چکد

 

خسته ام از قصه هاي شومتان

 

خسته از همدردي مسمومتان

 

اين همه خنجر دل کس خون نشد

 

اين همه ليلي کسي مجنون نشد

 

آسمان خالي شد از فريادتان

 

بيستون از حسرت فرهادتان

 

کوه کندن گر نباشد پيشه ام

 

بويي از فرهاد دارد تيشه ام

 

عشق از من دور و پايم لنگ بود

 

قيمتش بسيار و دستم تنگ بود

 

گر نرفتم هر دو پايم بسته بود

 

تيشه گر افتاد دستم بسته بود

 

هيچ کس دست مرا وا کرد؟ نه

 

فکر دست تنگ ما را کرد؟ نه

 

هيچ کس از حال ما پرسيد؟ نه

 

هيچ کس اندوه ما را ديد؟ نه

 

هيچ کس چشمي برايم تر نکرد

 

هيچ کس يک روز با من سر نکرد

 

هيچ کس اشکي براي ما نريخت

 

هر که با ما بود از ما ميگريخت

 

چند روزيست که حالم ديدنيست

 

حال من از اين و آن پرسيدنيست

 

گاه گاهي بر زمين زل ميزنم

 

گاه بر حافظ تفأل ميزنم

 

حافظ ديوانه فالم را گرفت

 

يک غزل آمد که حالم را گرفت

 

ما ز ياران چشم ياري داشتيم

 

خود غلط بود انچه مي پنداشتيم....

مرد لباس هاي شيك ومرتبش را پوشيد وبه سمت شركت براي استخدام در آن به راه افتاد

وقتي وارد دفتر مدير شركت شد برخلاف سايرين كه او را سوال پيچ ميكردن 1برگه با1سوال جلوي او گذاشت كه محتواي آن اين بود:

اگر در 1شب زمستاني وسرد در جاده در حال حركت باشين 3نفر توي جاده باشن

1.پيرزن مريض احوالي كه اگه به دادش نرسين از سرما يخ ميزنه

2.دوست صميميتون كه 1بار جون شما را نجات داده

3.دختر روياهتون كه هميشه آرزوش را داشتين

حالا شما فقط 1جا دارين كدوم را سوار ميكردين

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

جواب مرد:سوئيچ ماشين را به دوستم ميدادم تا پيرزن را سوار كنه وخودم پياده ميشدم وبادختر روياهام منتظر تاكسي مي موندم

 

عالمی را به چهره نم بزنیم

چتر را تا کنیم و خیس شویم ؛

لحظه ای پشت پا به غم بزنیم

سخن از عشق خود به خود زیباست

سخن عاشقانه ای به هم بزنیم

قلم زندگی به دست دل است

زندگی را بیا رقم بزنیم . . .

3/>

 

اگر دروغ رنگ داشت

هر روز شاید

ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست

و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بود

اگر شکستن قلب و غرور صدا داشT

عاشقان سکوت شب را ویران می کردند

ترس نبود، زیبایی نبود و خوبی هم شاید

دکتر شریعتی

 اگر عشق نبود

به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟

کدام لحظه ی نایاب را اندیشه می کردیم؟

و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟

آری بی گمان پیش از اینها مرده بودیم...

 

اگر عشق نبود

اگر کینه نبود

قلبها تمامی حجم خود را در اختیار عشق می گذاشتند

اگر خداوند

یک روز آرزوی انسان را برآورده می کرد

من بی گمان

دوباره دیدن تو را آرزو می کردم و تو نیز

هرگز ندیدن مرا

آن گاه نمی دانم

به راستی خداوند کدام یک را می پذیرفت....

اگر به راستی خواستن توانستن بود

محال نبود وصال!

و عاشقان که همیشه خواهانند

همیشه می توانستند تنها نباشند

اگر گناه وزن داشت

هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد

تو از کوله بار سنگین خویش ناله می کردی...

و من شاید کمر شکسته ترین بودم

اگر غرور نبود

چشم هایمان به جای لب هایمان سخن نمی گفتند

و ما کلام محبت را در میان نگاه های گهگاهمان

جستجو نمی کردیم

اگر دیوار نبود نزدیک تر بودیم

با اولین خمیازه به خواب می رفتیم

و هر عادت مکرر را در میان ۲۴ زندان حبس نمی کردیم

اگر خواب حقیقت داشت

همیشه خواب بودیم

هیچ رنجی بدون گنج نبود...

ولی گنج ها شاید

بدون رنج بودند

 

اگر همه ثروت داشتند

دل ها سکه ها را بیش از خدا نمی پرستیدند

و یک نفر در کنار خیابان خواب گندم نمی دید

تا دیگران از سر جوانمردی

بی ارزش ترین سکه هاشان را نثار او کنند

اما بی گمان صفا و سادگی می مرد...

 

اگر همه ثروت داشتند

اگر مرگ نبود

همه کافر بودند

و زندگی بی ارزش ترین کالا یود